Met gierende banden de bijstand uit

Zeven jaar lang leefde de hoogopgeleide Aïsha in de bijstand. Met veel vallen en opstaan startte ze uiteindelijk succesvol haar eigen bedrijf. Als freelancer ontwikkelt ze nu onder andere begeleidingsprogramma’s voor organisaties die zich inzetten voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Tegen alle mensen die ook tijdelijk in de put zitten, wil ze zeggen: “Er is licht aan het einde van de tunnel, geef de moed niet op.”

Aïsha heeft een master Pedagogische Wetenschappen en werkte tot 2013 bij opleidingsinstituut NCOI. “Ik was opleidingsmanager en ontwikkelde studiemateriaal. Het was mijn absolute droombaan, maar op een gegeven moment ging het privé niet goed, ik was net gescheiden en verhuisd. Het werd veel te veel en ik moest me ziekmelden. Uiteindelijk betekende dat het einde van mijn contract.”

Het was een moeilijke periode om weer een baan te vinden. “Het hele land zat middenin een crisis en overal werd bezuinigd. Voor opleidingsmanagers was geen ruimte. Binnen mijn beroepsgroep kon ik niets vinden, maar ook daarbuiten was het moeilijk. Ik solliciteerde zelfs voor banen in de supermarkt, maar ook daar werd ik niet aangenomen. In 2015 woonde ik weer tijdelijk bij mijn moeder. Daar, op het bed in mijn oude slaapkamer, heb ik een bijstandsuitkering aangevraagd en heel hard gehuild. Dat was absoluut een dieptepunt.”

Struikelen in Pipo de Clown-schoenen

Aïsha bleef solliciteren, maar zonder succes. “Uiteindelijk ben ik erachter gekomen dat ik autisme heb. Op mijn 40ste kreeg ik die diagnose, en dat heeft heel veel duidelijkheid gegeven over hoe ik in elkaar zit en waarom het leven soms zo moeizaam ging. Ik heb als het ware mijn hele leven in enorme Pipo de Clown-schoenen gelopen en ben gestruikeld. Nu weet ik dat ik ze aanheb en kan ik voorzichtiger lopen. Dat helpt.”

Na een aantal jaar verhuisde Aïsha naar Delft, waar ze via de gemeente in aanraking kwam met Werkse!. “Ik was net zwanger, en re-integreren bleek daardoor moeilijk. Werkse! heeft mij de ruimte gegeven om zwanger te zijn en te bevallen van een prachtige dochter. Op een dag was ik aan het borstvoeden, het waren de eerste hectische maanden van het moederschap. Ik keek om me heen en zag mijn slecht onderhouden woning, de goedkope meubels en het kapotte tapijt, en besloot dat het anders moest. Ik was zo ontzettend klaar met de armoede en de afhankelijkheid: ik ging mijn eigen bedrijf starten.”

Ondernemen vanuit de bijstand

Maar hoe start je je eigen bedrijf vanuit de bijstand? Online vond Aïsha verschillende mogelijkheden. Na een mislukte poging via een regeling van de gemeente kwam ze met Scope in aanraking. “Scope is echt een fantastische organisatie, en heel mensgericht.” Hoewel haar ondernemersplan ook daar tot twee keer toe niet van de grond kwam, kreeg ze wel het gevoel dat ze er thuishoorde. “Er kwam een vacature vrij voor freelance coördinator en toen besefte ik me ineens dat ik daar alle kwalificaties voor had. Ik solliciteerde en kreeg zo ineens mijn eerste freelanceopdracht.”

“Het voelde ontzettend stoer om weer eigen inkomen te hebben. Natuurlijk is één opdrachtgever niet genoeg, maar al gauw begon de bal te rollen en kreeg ik andere opdrachten. Inmiddels heb ik mijn doelen goed op papier, een mooie website en een aantal goede opdrachtgevers. Ik voorzie dat mijn bedrijf alleen maar gaat groeien. Ik blijf ook nieuwe ideeën ontwikkelen. Ik heb bijvoorbeeld voor mezelf een hele fijne beschutte werkplek gecreëerd. Misschien kan ik anderen daar ook mee helpen…”

Regie over eigen integratie

Het is volgens Aïsha belangrijk om vertrouwen in jezelf te blijven houden. “Dat is soms moeilijk als je diep in de put zit. Ik zou graag tegen mijn jongere ‘ik’ willen zeggen dat alles goedkomt. Dat ik die ellendige tijd nodig heb om er sterker en beter uit te komen.” Hoewel ze naar eigen zeggen veel te lang in de bijstand heeft gezeten, voelt het goed dat ze altijd de regie over haar integratie in eigen hand heeft gehouden. “De vacature bij Scope was een prachtige kans, die ik met beide handen heb gegrepen. En zo scheurde ik na zeven jaar op volle kracht de bijstand uit, op weg naar een zonnige toekomst.”