Werk zoeken met een beperking: ‘Ik ben meer dan mijn spraakstoornis.’

Max van Dongen (33) werkt sinds kort drie dagen per week als fotograaf bij de TU Delft. Wat hem betreft had hij al veel eerder een vaste baan gehad. Hij is afgestudeerd aan de St Joost School of Art and Design in Breda en solliciteerde er jarenlang op los. Nergens werd hij aangenomen, omdat hij een taalontwikkelingsstoornis heeft. “Het was heel frustrerend. Ik ben slim en een goede fotograaf. Mensen moeten soms alleen moeite doen om me te verstaan en ik kan niet bellen, maar daar zijn genoeg andere mogelijkheden voor.”

Max’ spraakstoornis is een aandoening aan zijn zenuwstelsel, die aangeboren is. Hij ging naar speciaal basisonderwijs, maar stroomde daarna door naar een gewone middelbare school. “Ik had een ambulant begeleider die mijn docenten uitlegde hoe ze met me moesten communiceren. Dat ging prima.”

Na de middelbare school vertrok Max een jaar naar Zuid Afrika om vrijwilligerswerk te doen. “Ik verzorgde pinguïns en begon daar met fotograferen. Toen ik thuis kwam, zeiden verschillende mensen dat mijn foto’s prachtig waren en dat ik er iets mee moest doen. Ik heb me toen een jaar op fotografie gestort en ben daarna aangenomen bij St Joost School of Art and Design.

Freelancen was niet genoeg

Na zijn studie begon Max met freelancen, maar dat was uiteindelijk niet genoeg om van te leven. “Ik kon me niet goed genoeg uitdrukken om opdrachten binnen te slepen. Ik wilde wel een vaste baan, maar werd nergens aangenomen.” Uiteindelijk belandde Max in de bijstand en kwam hij in contact met Werkse!. Hij had meerdere begeleiders, maar twee daarvan wil hij expliciet bedanken. “Consulente Corine heeft mee heel goed geholpen en ook accountmanager Jason heeft hard gewerkt bij mijn sollicitaties. Uiteindelijk heb ik een indicatie banenafspraak aangevraagd bij het UWV. Dat is een verklaring voor mensen met een beperking die het niet lukt om het minimumloon te verdienen.” Met de verklaring kwamen Max’ gegevens in een doelgroepregister, waar bedrijven werknemers met een beperking kunnen aannemen. Uiteindelijk had hij de keuze om te werken bij Rijkswaterstaat, of bij de TU Delft.

Hartelijk welkom bij de TU

“De keuze voor de TU was snel gemaakt. Ik woon naast de universiteit en het leek me veel leuker om voor een universiteit te werken dan voor de overheid.” Inmiddels werkt hij meer dan een maand voor de TU en is hij heel tevreden. “Ik moest wel even wennen aan werken in zo’n enorme organisatie. Dat was ik als freelancer niet gewend, maar ik ben heel hartelijk ontvangen en voel me al helemaal thuis. Ik werk twee dagen voor de afdeling visual communication en één dag voor WIJStad, een programma dat de TU met de stad wil verbinden. Ik heb daar al een paar mooie evenementen mogen fotograferen. Dat vind ik het leukste om te doen.”

Er zijn ook minder leuke klussen. “Ik moet bijvoorbeeld alle afdelingen van de universiteit van binnen en buiten fotograferen. Op zich geen moeilijke klus, maar wel tijdrovend en ingewikkeld. Als ik zomaar ergens naar binnen ga, is er grote kans dat ik word weggestuurd. Ik moet dus eerst met iedereen kennis maken en vertellen wie ik ben en wat ik kom doen. Daarnaast heb ik een perskaart en speciale bedrijfskleding, zodat iedereen weet dat ik erbij hoor en foto’s voor de TU maak. Het is wel goed om de organisatie op deze manier te leren kennen, maar het is ook een gedoe. Doe mij maar een leuk evenement.”

Meer dan een spraakstoornis

Max hoopt dat hij nog veel mag fotograferen voor de TU. “Ik weet nog niet hoeveel uur hier ik uiteindelijk kan blijven werken met de indicatie banenafspraak, maar ik heb in ieder geval de kans gekregen om te laten zien dat ik meer ben dan iemand met een spraakstoornis.” Dat is ook zijn grootste tip aan andere bedrijven: “Een beperking betekent niet dat iemand dom is, of niet kan werken. Geef mensen een kans om het te proberen en trek daarna je conclusies.”